Kaligula

Czytając stare kroniki, poematy i żywoty, Pan Cogito doświadcza

czasem uczucia fizycznej obecności osób dawno zmarłych



Mówi Kaligula:



spośród wszystkich obywateli Rzymu

kochałem tylko jednego

Incitatusa - konia



kiedy wszedł do senatu

nieskazitelna toga jego sierści

lśniła niepokalanie wśród obszytych purpurą tchórzliwych

morderców



Incitatus był pełen zalet

nie przemawiał nigdy

natura stoicka

myślę że nocą w stajni czytał filozofów



kochałem go tak bardzo że pewnego dnia postanowiłem go

ukrzyżować

ale sprzeciwiała się temu jego szlachetna anatomia



obojętnie przyjął godność konsula

władzę sprawował najlepiej

to znaczy nie sprawował jej wcale



nie udało się nakłonić go do trwałych związków miłosnych

z drogą żoną moją Caesonią

więc nie powstała niestety linia cesarzy - centaurów



dlatego Rzym runął



postanowiłem mianować go bogiem

lecz dziewiątego dnia przed kalendami lutowymi

Cherea Korneliusz Sabinus i inni głupcy przeszkodzili tym

zbożnym zamiarom



spokojnie przyjął wiadomość o mojej śmierci

wyrzucono go z pałacu i skazano na wygnanie



zniósł ten cios z godnością



umarł bezpotomnie

zaszlachtowany przez gruboskórnego rzeźnika z miejscowości

Ancjum



o pośmiertnych losach jego mięsa

milczy Tacyt