Ляйлим

Есен-аман жүрмісің, Ләйлім шырақ?   
Жаңа таптым аулыңды көптен сұрап.   
Жел тимесе жан тимес деп жүргенде,   
Қол ұстасып жатпенен кеттің жырақ. 
  
Аққу едің таранған айдындағы, 
Ұштың ұзап қанатың жайдың-дағы.   
Көлеңкеңді көрсетпей кете бардың, 
Қол алысқан сертіңнен тайдың-дағы. 
  
Осылай ма еді, ей, қалқа, айтқан сертің,   
Жүрегімді жандырды ғашық дертің!   
Мұнша неге сен мені әуреледің, 
Болмаған соң әуелде баста еркің?!