Dzveli sastumro

shensken momaval gzaze
erti sastumro dgas
dzvelebur aivanze
erti shuqi schans
am gzaze yvela gamvlels
es shuqi ubrmavebs tvals
citeli saxlis mudam gia kars
bevri stumari yavs

mкrtali shuqis ponze
vxedav momxblel qals
da uceb chemtvis vixseneb
es qali chem dzvel siyvaruls gavs
nacnobi maspinzeli 
santlit minatebs gzas
mere atas jer mkocnis da
gvinit mibruebs tavs

ES RA GRDZNOBIT SAVSE
GULI GQONIA
MGONI VKARGAV TAVS
DZALA AGAR MAQVS
ME SHENI CYENA 
AZRATAC AR MQONIA
MGONI VKARQAV TAVS
DZALA AGAR MAQVS

vigvidzeb dilit adre
da ceras vamyrop chers
gaocebuli vamchnev 
cherze mikrul sarkes
sarkeshi vxedav sheshlil
da gaorebul saxes
nanaxi sizmris axsnas
vtxov chem meore mes 

sascrapot vicvam tanze
ar usmen aravis xmas
amaot vcdilob
gavcde karqat 
chaketil kars
turme am saxls tavisi
cesebi aqvs
tu ertxel shedgi pexi
gavicyebs ukan gzas 

ES RA GRDZNOBIT SAVSE
GULI GQONIA
MGONI VKARGAV TAVS
DZALA AGAR MAQVS
ME SHENI CYENA 
AZRATAC AR MQONIA
MGONI VKARQAV TAVS
DZALA AGAR MAQVS

bolos vigdeb dzalas
tyveobas vaxcev tavs
gzajvaredinze virchev
shensken momaval gzas
axtovnebuli xelit
gabnulat vrekav zars
veravis vxedav irgvliv
aravin migebs kars

minda gitxra rom vnanob
gushindel shecdomas
vici chems aset nabijs 
rom axsna ara aqvs
axla vxvdebi rom vkargav
chemtvis yvelaze karqs
vxvdebi rom sheni pasi
me sxva aravin myavs

ES RA GRDZNOBIT SAVSE
GULI GQONIA
MGONI VKARGAV TAVS
DZALA AGAR MAQVS
ME SHENI CYENA 
AZRATAC AR MQONIA
MGONI VKARQAV TAVS
DZALA AGAR MAQVS

შენსკენ მომავალ გზაზე ერთი სასტუმრო დგას.
ძველებურ აივანზე წითელი შუქი ჩანს.
ამ გზაზე ყველა გამვლელს ეს შუქი უბრმავებს თვალს,
წითელი სახლის მუდამ ღია კარს ბევრი სტუმარი ჰყავს.
მკრთალი შუქის ფონზე ვხედავ მომხიბვლელ ქალს
და უცებ ჩემთვის ვიხსენებ, ეს ქალი ჩემს ძველ სიყვარულს ჰგავს.
ნაცნობი მასპინძელი სანთლით მინათებს გზას,
მერე ათასჯერ მკოცნის და ღვინით მიბრუებს თავს.
ეს რა გრძნობით სავსე გული გქონია,
მგონი ვკარგავ თავს, ძალა აღარ მაქვს,
მე შენი წყენა აზრადაც არ მქონია,
მგონი ვკარგავ თავს, ძალა აღარ მაქვს.
ვიღვიძებ დილით ადრე და მზერას ვაპყრობ ჭერს,
გაოცებული ვამჩნევ ჭერზე მიკრულ სარკეს,
სარკეში ვხედავ შეშლილ და გაორებულ სახეს,
ნანახი სიზმრის ახსნას ვთხოვ ჩემს მეორე მეს.
სასწრაფოდ ვიცვამ ტანზე, არ ვუსმენ არავის ხმას,
ამაოდ ვცდილობ გავცდე, კარგად ჩაკეტილ კარს.
თურმე ამ სახლს თავის წესები აქვს:
თუ ერთხელ შედგი ფეხი, გავიწყებს უკან გზას.
ეს რა გრძნობით სავსე გული გქონია,
მგონი ვკარგავ თავს, ძალა აღარ მაქვს,
მე შენი წყენა აზრადაც არ მქონია,
მგონი ვკარგავ თავს, ძალა აღარ მაქვს.
ბოლოს ვიკრებ ძალას, ტყვეობას ვაღწევ თავს,
გზაჯვარედინზე ვირჩევ შენსკენ მომავალ გზას,
ათრთოლებული ხელით გაბმულად ვრეკავ ზარს,
ვერავის ვხედავ ირგვლივ, არავინ მიღებს კარს.
მინდა გითხრა, რომ ვნანობ გუშინდელ შეცდომას,
ვიცი, ჩემს ასეთ ნაბიჯს რომ ახსნა არა აქვს,
ახლა ვხვდები, რომ ვკარგავ ჩემთვის ყველაზე კარგს,
ვხვდები, რომ შენი ფასი მე სხვა არავინ მყავს.
ეს რა გრძნობით სავსე გული გქონია,
მგონი ვკარგავ თავს, ძალა აღარ მაქვს,
მე შენი წყენა აზრადაც არ მქონია,
მგონი ვკარგავ თავს, ძალა აღარ მაქვს.
ეს რა გრძნობით სავსე გული გქონია,
მგონი ვკარგავ თავს, ძალა აღარ მაქვს.