Пра беларускую мову

Грышка:
 Савелій, я [bad word] задаць пытаньне,
 Якое ўсё адно калісь паўстане:
 Чаму ня мовіш ты па-беларуску
 У нашым коле, дастаткова вузкім?

Саўка:
 Шу, што атвеціць, дарагой таварышч?
 Па-рускі ты прэкрасна панімаеш.
 А што язык каверкаць? Нету смысла.
 Я ўжо даўно па-рускі тока мысьлю.

Грышка:
 Ты лічыш гэта добрым тонам, браце, –
 Сьвядома роднай мовы выракацца?
 Савелій, а калісьці ўсе прадметы
 Вучылі ў школе мы на мове гэтай…

Саўка:
 Ай, знаеш што, ня нада ўсё да кучы!
 Наш рускі – он вялікі і магучы.
 А беларускі – он жа вымірае.
 Хто гаварыт на ім – адна старая
 Ў дзярэўні, ну і кучка адмарозкаў,
 Што цягнуць апазіцыі павозку.

Грышка:
 Ах вось ты як?! А я хацеў па-свойску,
 Хацеў па-таварыску, па-сяброўску.
 А ты ўжо шавіністам стаў махровым
 З тыповым гэткім стаўленьнем да мовы.

Саўка:
 Рыгорушка, пажалуста, аксьцісь ты!
 От тока шэвяльнісь ты – “шавіністы”!
 С утра я наліваю чашку чаю
 І цілявізар сразу жэ ўключаю,
 Чытаю гасударсьцьвенную прэсу,
 Хаджу ў кіно пагожым днём васкрэсным…
 І ўсё па-рускі, усё вязьдзе па-рускі,
 Ўключая куплю выпіўкі-закускі.

Грышка:
 Савелій! Ты гаворыш на трасянцы
 І рускім стаць ня маеш нават шанцу!

Саўка:
 Няпраўда, у мяня чысьцейшы “рашэн”,
 Ты проста мне завідуеш, дурашка!

Грышка:
 Ты, Саўка, – частка шкоднае сыстэмы.
 Мы вернемся пазьней да гэтай тэмы.