Папараць-кветка

Кветка ў нетрах лясных распускалася, 
 Залатая, агністая, сіняя, 
 На купаллі, на росным купаллі, 
 Ў бураломнай лясной лагчыне. 
 У глушы, дзе туманы белыя, 
 Дзе жывуць лесуны і трасца, 
 Як заўсёды, шукалі смелыя 
 Кветку-папараць, кветку шчасця. 

 Як жадалі мець гэту кветку 
 Цёмных пушчаў глухія шаты, 
 Каласы на бедных палетках, 
 Людзі ў цёмных, закураных хатах! 
 Ўсё было ў тую ноч звычайным: 
 Над агнямі лёталі цені, 
 Пяткі "Янку" прывычна чаканілі, 
 Пахла мёдам мурожнае сена. 

 За вячэру скупую сядалі 
 Дзеці бедныя пры лучыне; 
 Загубіўшы вянок, рыдала 
 Панам збэшчаная дзяўчына. 
 У клапоўніку лаяўся п'яны, 
 За карчмою кагосьці білі, 
 Хтось на пузе ляжаў адшмаганы, 
 І кабета над ім галасіла. 
 З каліты салёнай, парожняй 
 Залатоўку узяўшы ў рукі, 
 Дзед шпурляў яе ў "божае вогнішча", 
 Каб сухоты пусцілі ўнука. 
 Ўся краіна над працай гарбела, 
 Ела бульбу, не бачыла сала, 
 Ўсе маліліся, ўсе цярпелі, 
 І ўсе, як нямыя, маўчалі. 

 І не ведалі вёскі ў дубровах, 
 Людзі хмурыя і палеткі, 
 Што ўсяму ўжо знайшлося Слова, 
 Што яно прагрыміць над светам, 
 Што язык залаты атрымалі 
 Ў гэту ноч пушчы цёмнай шаты, 
 Рэчак поўных лянівыя хвалі, 
 Занядбаныя, чорныя хаты. 
 Хоць нясцерпным ставала гора - 
 Наваколле пакуль што маўчала. 
 Ноч плыла агнямі і зорамі... 
 Нарадзіўся Янка Купала.