Кумыс

Сонца ўстала ў вышыні,
 Я паеду на кані,
 Я паеду на кані,
 Конік мой, хутчэй гані.
 Конік капытамі б'е,
 А я еду да яе,
 А я еду да яе,
 Той што спаць мне не дае,
 Той што спаць мне не дае,
 той, што сьню я ў кожным сьне,
 Так і сьнім мы ў кожным сьне,
 Я - яе, яна - мяне. 
 Конік мой бяжыць, бяжыць,
 А я добра буду жыць,
 А я доўга буду жыць,
 Жонак буду я любіць.
 Зацьвітуць мае сады,
 Будзе шмат зямлі й вады,
 Буду сталы я тады,
 А пакуль я малады.

 Конік мой, бяжы, бяжы,
 А навокал ні душы,
 А навокал ні душы,
 Толькі стэп сабе ляжыць.
 Толькі стэп і камяні,
 А я еду на кані,
 А я еду на кані,
 Конік мой, хутчэй гані!
 Добра ўлетку мы жывем -
 Песьні добрыя пяем,
 Песьні добрыя пяем,
 І кумыс мы добры п’ем.
 Ад кумыса-кумыса
 І усьмешка, і сьляза
 Ачышчальная сьляза,
 Чыстая, нібы раса.
 Па зямлі паўзе зьмяя,
 Не крану зьмяюку я,
 Не кране яна мяне, -
 Я жыву, яна жыве.

 А да горада тры дні
 Трэба ехаць на кані.
 Там заўсёды тлум і дым,
 Не паеду я туды
 Там народ гарэлку п’е,
 П’е гарэлку, морды б’е,
 П’е гарэлку, морды б’е, 
 Гэта ўсё не для мяне.
 Еду, еду я да той,
 З доўгай чорнаю касой,
 З доўгай чорнаю касой,
 Што пакрала мой спакой.
 Падымаецца дымок -
 Юрта ўжо непадалёк,
 Юрта ўжо непадалёк,
 Дзе жыве мой матылёк. 
 Разгараецца агмень
 Для яе і для мяне. 
 Вось і песенька уся
 Мая прасьпявалася.