Дажджамi...

Нашы сэрцы замерi па зiме ад халоднае сцюжы.
Мы забылi той шлях, што засцiлаў я пялесткамi ружаў.
Яна была сама сабой са мною ў параўнаннi.
Я купiдонава стралой працягла ўсе каханне.

Дажджамi асветлiцца вакол абшар.
Мы самi згубiлi мiрагульных мар.
У сэрцы iзноўку цяжарам камень-
Я ненавiджу геты дзень! Я ненавiджу геты дзень!

Тваiх вуснаў саспелых не забыць мне ўжо анiколi.
Успамiнаю далоняў цяплыню, мой маленькi анелак.
Глядзi ўсе разбiта ўшчэнт i згаслi нашы свечы,
А я гляджу на твой партрэт ужо каторы вечар.

Дажджамi асветлiцца вакол абшар.
Мы самi згубiлi мiрагульных мар.
У сэрцы iзноўку цяжарам камень-
Я ненавiджу геты дзень! Я ненавiджу геты дзень!

Лёс чамусьцi склаўся так, а можа хтосьцi разгубiўся.
i жыцця майго мастак, напэўна, проста памылiўся-
Не пабачыў аднаго, а вуснаў ужо было спатканне;
Не прыкмецiў тваяго i маяго кахання.

Дажджамi асветлiцца вакол абшар.
Мы самi згубiлi мiрагульных мар.
У сэрцы iзноўку цяжарам камень-
Я ненавiджу геты дзень! Я ненавiджу геты дзень!