Պատիվ ունեմ | Pativ unem

Դաշոյնն կողքին, զենքը ուսին քայլում էր զգոյշ, թաքուն այնպես,
Որ թշնամին չնկատի նրան,
Նայում էի վստահ քայլքին նրա արծվի սուր հայացքին,
Թող դողդողա մեր դարաւոր ոսոխը:

Կյանքս կտամ հայրենիքիս, հոգիս Աստծուն, պատիվս ինձ,
Զենքս որդուս, իսկ սերս մայրերին կտամ,
Հպարտ հայացք, բարի ժպիտ, վերջին խոսքեր պատիվ ունեմ,
Բիբլիական Մասիսի պես դուք միշտ տոկուն հայոց սպաներ,
Պատիվ ունեմ:

Կրակոցներ, ուժգին պայթուն, հետո իջավ քար լռություն,
Առաջադրանքը կատարված էր,
Արցունքը մերն էր, փառքն Աստծուն, նամակն էլ ձեռքս էր այրում,
Ա՜խ, չգիտեք ոնց էի ուզում պատռել:

Կյանքս կտամ հայրենիքիս, հոգիս Աստծուն, պատիվս ինձ,
Զենքս որդուս, իսկ սերս մայրերին կտամ,
Հպարտ հայացք, բարի ժպիտ, վերջին խոսքեր պատիվ ունեմ,
Բիբլիական Մա