Тагдыр

Білгің келеді ме Шыңғыстың тарихын?

Таң қаларсың көргенде өткен өмірімнің сиқын.

Талай өлдім, шашырап болып қиқым,

Батып балтырыма азу тісі көп иттің.

Жылу іздей аш жаныма оңбай жаңылғам,

Күдер үзіп әділдіктен тағдырыма таланғам.

Жүрегімде іздері өмірден жеген таяқтың,

Балалық еске түсер иісімен арақтың.

Бұл өмір сәби Шыңғысты көп жылатты,

Армандадым ана өмірді, жұмақты.

Болмады бізде баспанамыз тұрақты,

Жоқшылықта талай жерге қаратты.

Бала кезден басқалардан кем өстім,

Болмаған еді мәпелейтін мені ешкім.

Біреуі болса арағына салынып,

Екіншісі сабаушы еді бізді жау көріп.

 

Қайырмасы:

Тағдырым менің не деген қатал едің?

Қанша өлсе де сенім Құдайым құлың едім.

Рухым не көрмедің? Өлсең-дағы өлмедің.

Үміт көкке өрледің, өшсең-дағы сөнбедің.

 

Көздері жәутеңдеп қасымда болды інім,

Жылағанын көргенде жүрекке түсті тілім.

Келуше еді даладан біреуден жәбір көріп,

Айтпаушы еді кім екенін намыс көріп.

Сен менің бауыр етім, өмірлік жолдасым,

Абыржыма қасыңда мәңгілік қандасың.

Аман бол еркетай, рухани қолдаушым,

Дұшпаныңа дұшпан болар менің тапаншам.

Есімде шарасыздан иттей ұлып,

Жатқанымыз суық үйде аштан бұратылып.

Әйтеуір тапқанымызды отын қылып,

Ініммен құшақтасып бір көрпе жамылып.

Махаббат... бәрі де бітті,

Қатал тағдыр айдаһардай арманымды жұтты.

Екеуі бақсы-тәуіптерге құлақ қойып,

Ғұмырымның гүлдерін қуратты жұлып.