Wezwanie (Thibaut de Champaigne)

Seignor, sachiés qui or ne s'en ira
En cele terre ou Deus fu mors et vis
Et qui la crois d'outremer ne prendra
paines mais ira en paradis.
Qui a en soi pitié ne remembrance
Au haut Seignor doit querre sa venjance
Et delivrer sa terre et son pa?s.

Wiedzcie, panowie, kto nie ruszy dziś
Tam, gdzie Bóg poniósł śmierć i z martwych wstał,
Kogo zamorski nie ozdobi krzyż,
Tego zapewne też ominie Raj.
Czyja więc litość w kim jest nieuboga,
Niechaj rusza, ażeby pomścić Boga,
Oswobodzić jego ojczysty kraj.

Gnuśnych i podłych zostanie tu ćma;
Tych nie obchodzą ni honor, ni Bóg;
Mówią: 'Cóż pocznie tu małżonka ma,
Gdzieżbym przyjaciół mych opuścić mógł?!'
Takich szaleństwo zupełne ośmiela;
Wszak jednego mamy tu przyjaciela,
Który za nas Krzyż na Golgotę wlókł.

Ale młodzieńców huf ruszy na wieść -
Aby swe życie nieść dla Bożych służb;
Pójdą młodzieńcy po sławę i cześć,
Tutaj zostanie zaś jedynie tchórz.
Ślepym jest - widzę to sam znakomicie -
Kto dla Boga swoje oszczędza życie;
Sławy u świata ten nie zyska już.

Pan Bóg za wszystkich nas na Krzyżu zwisł,
Przeto tak powie nam, gdy przyjdzie sąd:
'Wy, co pomogliście mi dźwigać Krzyż,
Wstąpcie wzwyż, między mych Aniołów rząd,
Byście mą Matkę i mnie oglądali;
Wy zaś, którzyście mnie nie wspomagali,
Idźcie, przeklęci, precz w piekielną głąb!'

Człowiek nieszczęście ma sobie za śmiech,
Wątpi w niedobry los i w zgubny traf;
Za to pętają go szatan i grzech,
Włada nim niemoc, głupota i strach.
Racz-że szaleńcom dać opamiętanie,
Twoją Ziemię objawić racz, Panie;
Racz objawić Twoją najświętszą Twarz!

Panno Czcigodna, ukoronowana,
Łaski pełna, prośże za nami Pana,
nieszczęście wszelkie ominie nas!