Wieczny Ogień (zapachnialo jesienia)

Вечный огонь
(Зима)

Снова воздух напоен ароматом осенним
В зимнем ветре загадка таится
Так должно быть, ты уже ничего не изменишь
Бриллианты слез на ресницах.

Твою землю снега забелили,
Льдом сковали озера морозы...
Так должно быть, изменить ничего ты не в силах
И в глазах твоих грусти слезы...

Снова весны прольются дождями,
Солнце душу согреет, как прежде...
Так должно быть, ведь тлеет в сердцах наших пламя,
Пламя вечное - это надежда...

Wieczny Ogień
(Zima)

Zapachniało powiewem jesieni
Z wiatrem zimnym uleciał słów sens
Tak być musi, niczego nie mogą już zmienić
Brylanty na końcach twych rzęs...

Tam, gdzie mieszkasz, już biało od śniegu
Szklą się lodem jeziorka i błota
Tak być musi, już zmienić nie zdoła niczego
Zaczajona w twych oczach tęsknota...

Wróci wiosna, deszcz spłynie na drogi
Ciepłem słońca serca się ogrzeją
Tak być musi, bo ciągle tli się w nas ten ogień
Wieczny ogień, który jest nadzieją

Wieczny Ogie?
(Zima)

Zapachnia?o powiewem jesieni
Z wiatrem zimnym ulecia? s??w sens
Tak by? musi, niczego nie mog? ju? zmieni?
Brylanty na ko?cach twych rz?s...

Tam, gdzie mieszkasz, ju? bia?o od ?niegu
Szkl? si? lodem jeziorka i b?ota
Tak by? musi, ju? zmieni? nie zdo?a niczego
Zaczajona w twych oczach t?sknota...

Wr?ci wiosna, deszcz sp?ynie na drogi
Ciep?em s?o?ca serca si? ogrzej?
Tak by? musi, bo ci?gle tli si? w nas ten ogie?
Wieczny ogie?, kt?ry jest nadziej?