Laleczka z saskiej porcelany

Odkąd pamięta zawsze stała
Na toaletce obók lustra
W białych baletkach wychylona
W powietrzu uniesiona nóżka
Nudziła się wśród bibelotów
Kurz wyłapując w suknię złotą
I tylko z dołu pierski dywan
Czasem jej puszczał pierskie oko.

Laleczka z saskiej porcelany
Twarz miała bladą jak pergamin
Nie miała taty ani mamy
I nie tęskniła ani, ani...

Aż dnia pewnego na komodzie
Prześliczny książe nagle stanął.
Kapelusz miał w zastygłej dłoni
I piękny uśmiech z porcelany.
w niej zabiło małe serce,
Co nie jest taką prostą sprawą.
I śniła, że dla niego tańczy,
on ukradkiem bije brawo.

Laleczka z saskiej porcelany
Twarz miała bladą jak pergamin.
Nia miała taty ani mamy
I nie tęskniła ani, ani.
Jej siostrą była dumna waza
bratem zabytkowy lichtarz
Laleczka z saskiej porcelany
Małeńka śliczna pozytywka.

Łecz jakże kruche bywa szczęście
w nietrwałym świecie z porcelany,
Złośliwy wiatr zatrzasnął okno
I książe rozbił się "na amen".
I znowu stoi obók lustra
Na toaletce całkiem sama
I tylko jedna mała kropla
Spłynęła w dół po porcelanie.

Laleczka z saskiej porcelany
Twarz miała bladą jak pergamin,
Na zawsze odszedł ukochany,
ona wciąż tęskniła za nim.
Jej siostrą była dumna waza
bratem zabytkowy lichtarz.
Laleczka z saskiej porcelany
Małeńka smutna pozytywka...