Бабулька – прадаўшчыца зёлак

У Мінску на рынку,
Ў канцы агароды,
Бабулька старая
Садзіцца заўсёды.

Усякія зёлкі
На рынак прыносіць
І людцаў прахожых
Купляць у ёй просіць.

Ляжаць перад бабкай,
Ці вечар,ці ранак,
Пучкі дзівасілу,
Чабор і румянак.

Ад кожнай хваробы
Ё зёлкі, карэнне;
Лячыць можа імі
Падвей, парушэнне.

І любчыку нават
Дасць вам пад сакрэтам
Ды наўча, як зводзіць
Любізнічкам гэтым.

І ўсякіх, усякіх
Дастанеце лекаў,
Якіх толькі людзі
Не зналі ад векаў.

Шмат летак бабульцы:
Трасуцца ўжо рукі -
Ёсць пэўна унукі,
Э ! Нават праўнукі.

Усяк ёй жылося
На свеце на Божым -
І смутна,самотна,
І з хлопцам прыгожым.

І слёзы ліліся,
І песні звінелі,
Малойцавы грудзі
Туліла ў пасцелі.

Ды ўсё ж праляцела,
Як яснай маланкай;
Спяць думкі і песні,
Ў магіле спіць Янка.

Эй ,моладасць- радасць
Мінула ўдалая!
А старасць-няўдаласць
Ніяк не мінае.

І кепска бабульцы:
Сівая,худая,
Брак сіл працаваці,
Дык зёлкі збірае.

Нясе іх да Мінска,
На рынку садзіцца,
Збывае і вуча,
Як трэба лячыцца.

А можа,паможа
Душы хоць адной дзе,
І праца бабулькі
На марна не пойдзе.