Nichto nie chacieŭ pamirać

Nichto nie chacieŭ pamirać

Pa ščodra namiecienym śniezie
Išli ŭ zaviruchu jany.
Kaliści byli, dy zhubilisia niedzie
Prykmiety čarhovaj viasny.
I tvary kałoła zavieja,
I kožny sumiot – jak hara.
serca i śviecić, i hreje
I kliča viaršyni skarać:
Napierad, pakul nie pamierła nadzieja!

Nichto nie chacieŭ pamirać…

ludzi z zamiecienych chataŭ,
Jak z noraŭ, hladzieli na ich.
I niechta piŭ kavu, a niechta – harbatu,
niechta raźliŭ na traich.
Varjackaja heta ideja –
Pavieryć u siły dabra,
Napierad iści praz zavieju,
Choć možna było vybirać…
Apošniaj zaŭždy pamiraje nadzieja…

Nichto nie chacieŭ pamirać.

I chtości adstaŭ pa darozie,
chtości viarnuŭsia nazad.
Zdavałasia, što ŭžo viasna na parozie,
I što ŭžo kaniec marazam.
Što vorah zaŭvažna słabieje,
Voś troški jašče i – ura!
I źniknie, niby letucieńnie,
Sivoj zaviruchi para.
Apošniaj zaŭždy pamiraje nadzieja…

Nichto nie chacieŭ pamirać.

Voś bieły, čyrvony i bieły.
Jak śnieh i jak kroŭ i jak śnieh.
Kamuści balić, a kamuś adbaleła,
Pad pokryvam śniežnym u śnie.
U śnie niepachisna idziem my,
Usia karaleŭskaja rać…
Najavie ž – biaźludnyja ziemli.
Taki, moža, los vajara – 
Pamierci, pakul nie pamierła nadzieja.

Nichto nie chacieŭ pamirać.