Heiðin há (Wuthering heights)

Uppi á heiði hittumst við, 
í grasi veltumst við.
Í þér bjó ofsinn - afbrýðin í mér: 
Of heit, of áköf.
Hví fórstu frá mér? 
Þegar þörfin var mest á þér.
Ég hata þig. Og elska þig.

Dóu draumar þá.
Mér var sagt mér hefði orðið á,
Yrði' að kveðja heiðina, heiðina, 
heiðina há.

Heathcliff, það er ég - ég Kata. 
Komdu heim því mér er svo kalt! 
Æ, hleyptu mér inn um gluggann.

Heathcliff, það er ég - ég Kata. 
Komdu heim því mér er svo kalt!
Æ hleyptu mér inn um gluggann.

Hér er svo dimmt og drunginn ríkir,
allt svo dapurlegt án þín.
Það kúgar mig og þrúgar mig, 
að þú sért ekki.
Því kem ég aftur,
æ, Heathcliff, minn draumur,
minn drottinn ertu.

Á nætur alein á stjá, 
til þín stefni ég þá, skal þér ná,
ætla að leggja á heiðina, heiðina, 
heiðina há.

Heathcliff, það er ég - ég Kata, 
komdu heim því mér er svo kalt! 
Æ, hleyptu mér inn um gluggann.

Heathcliff, það er ég - ég Kata, komdu heim
því mér er svo kalt! 
Æ, hleyptu mér inn um gluggann.

Ó! sálin í þér,
hana skal ég handsama!
Ó! sálin í þér,
hana skal ég handsama.
Þú þekkir mig - ég er Kata!