"Gróttasöngr"

"Gróttasöngr"

Nú eru komnar
til konungs húsa,
framvísar tvær,
Fenja ok Menja,
þær ro at Fróða
Friðleifssonar
máttkar meyjar
at mani hafðar.

Þær at lúðri
leiddar váru
ok grjóts gréa
gangs of beiddu;
hét hann hvárigri
hvílð né ynði,
áðr hann heyrði
hljóm ambátta.

Þær þyt þulu
þögnhorfinnar;
"leggjum lúðra,
léttum steinum."
Bað hann enn meyjar,
at þær mala skyldu.

Sungu ok slungu
snúðga-steini,
svá at Fróða man
flest sofnaði;
þá kvað þat Menja,
var til meldrs komin:

"Auð mölum Fróða,
mölum alsælan,
mölum fjölð féar
á feginslúðri;
siti hann á auði,
sofi hann á dúni,
vaki hann at vilja;
þá er vel malit.

Hér skyli engi
öðrum granda,
til böls búa
né til bana orka,
né höggva því
hvössu sverði,
þó at bana bróður
bundinn finni."

En hann kvað ekki
orð it fyrra:
"Sofið eigi meir
en of sal gaukar,
eða lengr en svá
ljóð eitt kveðak."

"Var-at-tu, Fróði
fullspakr of þik,
málvinr manna,
er þú man keyptir;
kaustu at afli
ok at álitum,
en at ætterni
ekki spurðir.

Harðr var Hrungnir
ok hans faðir,
þó var Þjazi
þeim öflgari,
Iði ok Aurnir,
okkrir niðjar,
brœðr bergrisa,
þeim erum bornar.

Kœmi-a Grótti
ór gréa fjalli,
né sá inn harði
hallr ór jörðu,
né mœli svá
mær bergrisa,
ef vissim vit
vætr til hennar.

Vér vetr níu
várum leikur
öflgar alnar
fyr jörð neðan,
stóðu meyjar
at meginverkum,
fœrðum sjalfar
setberg ór stað.

Veltum grjóti
of garð risa,
svá at fold fyrir
fór skjalfandi;
svá slöngðum vit
snúðga-steini,
höfga-halli,
at halir tóku.

En vit síðan
á Svíþjóðu
framvísar tvær
í folk stigum,
beiddum björnu,
en brutum skjöldu,
gengum í gögnum
gráserkjat lið.

Steypðum stilli,
studdum annan,
veittum góðum
Gotþormi lið;
var-a kyrrseta,
áðr Knúi felli.

Fram heldum því
þau misseri,
at vit at köppum
kenndar várum,
þar sorðum vit
skörpum geirum
blóð ór benjum
ok brand ruðum.

Nú erum komnar
til konungs húsa
miskunnlausar
ok at mani hafðar;
aurr etr iljar,
en ofan kulði;
drögum dolgs sjötul,
daprt er at Fróða.

Hendr skulu hvílask,
hallr standa mun,
malit hefi ek fyr mik;
mitt of leiti;
nú mun-a höndum
hvílð vel gefa,
áðr fullmalit
Fróða þykki.

Hendr skulu höndla
harðar trjónur,
vápn valdreyrug,
vaki þú Fróði,
vaki þú Fróði,
ef þú hlýða vill
söngum okkrum
ok sögnum fornum.

Eld sé ek brenna
fyr austan borg,
vígspjöll vaka,
þat mun viti kallaðr,
mun herr koma
hinig af bragði
ok brenna bœ
fyr buðlungi.

Mun-at þú halda
Hleiðrar st