Duo amici et ursus - басня из учебника латыни Ярхо

Duo amīcī  et ursus 

Duo amīcī, quī in itinere erant, subitō ursum vīdērunt. Tum alter eōrum perterritus arborem ascendit; alter, crēdēns sē sine auxiliō amīcī suīs vīribus ursum superāre nōn posse, in terram sē jēcit: sciēbat enim ursōs corpora mortuōrum repudiāre. Itaque, terrā jacēns, animum continēbat, simulāns sē mortuum esse. Ursus, tōtō corpore jacentis pertemptātō, denique discessit, nam hominem esse mortuum putābat. Paulō post amīcus, quī dē arbore dēscenderat, alterum per jocum interrogāvit: "Quid ursus ad aurem tibī dixit?" "Pulchrum, - inquit ille, - prōverbium: amīcus vērus - rāra avis".