Моңлану

Тулган айга карап 
Чәчләреңне тарат, 
Моңсу җырлар ләкин җырлама. 
Сиңа карыйм да мин — 
Күзем ала алмыйм — 
Мин моңланмыйм, җаным моңлана. 

Бердәнберем идең, 
«Син — бәхетем», — дидем. 
Үз бәхетеңә инде соңлама. 
Ак моңнарым булып, 
Янадыр ай тулып — 
Мин моңланмыйм, йөрәк моңлана. 

Юкка гына түгел 
Сагышлана күңел, 
Ул ашкына ерак юлларга. 
Күз яшьләрен яшер — 
Ара ерак хәзер, 
Тик моңланма, күңел, моңланма. 

Бу бит туган яктыр, 
Тирә-ягың матур 
Чыкмасаң да озын юлларга. 
Тугайларга дәшеп, 
Җырлап килә яшьлек — 
Шуңа күрә син дә моңланма.