Стронцый

У нашым жыцьці няма пачатку 
Ды не хапае глыбіні, 
З нашай гісторыі зрабілі марыва, 
Нашу памяць сьцёрлі ўшчэнт, сьцёрлі ўшчэнт. 

У тваіх вачох зіхаценьня сьвету, 
У іх захоўваецца спакой, 
Дзіцячы сьмех, задавальненьне, 
Наіўны позірк зьбівае з ног, зьбівае з ног. 

Прысьпеў: А я сьпяю табе аб тым, Як раз'ядае косткі стронцый. 
Я пакажу табе дамы, ў якія не заходзяць госьці. 
Я пакажу табе зямлю, шчо была знішчана атрутай, 
Я намалюю табе карціны шэрай даждлівай фарбай. 

ІІ 

І хай над комінамі хат 
Ляціць павольна самотны бусел 
Ў краіне сьлёз, ў краіне хмар, 
Над нашай роднай Беларуссю. 

ІІІ 

А высновы зрабі сама, 
Малісь альбо плач ад гора, 
Памятай пра наш лёс 
І спадзявайся на веліч Бога, на веліч Бога. 

І хай над комінамі хат 
Ляціць павольна самотны бусел 
Ў краіне слёз, ў краіне хмар, 
Над нашай роднай Беларусьсю.