Twoja postać (Твой силуэт)

Wśród drzew schylonych o północy 
wśród jasnych widuch złego mroku 
coś się przemienia w naszej mocy 
ktoś się porusza z naszym krokiem 
kiedy tak idziesz w szumnej szacie 
a wiatr ją targa i rozwiewa 
nie bój się , ty nie idziesz sama 
chodzą wraz z tobą wszystkie drzewa 
ziemia jak echo minionych dni 
grające w borze 
a nasze cienie wśród martwych dni 
wieszają zorze 
dziwnie się srebrzysz aniele mój 
w tęczowym piórze 
nade mną góry wieżyce miast 
nade mną 
błękitne szerokie okna 
i jasne smugi od lamp 
i twoja postać , jasna postać 
taką cię znam 
taką cię znam 

Miła moja już póżno 
chylą się żółte mlecze 
w doliny napływa gór cień 
cichy odwieczerz 
już póżno , już póżno 
miła moja , trudno z miłośc się podnieść 
a jeszcze ciężej od złych nowin 
gdy patrzą a nas ciemnym 
no wiem 
chłodniej , chłodniej , boisz się 

Nie ma się czego bać 
nie ma się czego bać 
to tylko księżyc idzie 
srebrnych w chusty braci 
i tylko cicha trawa 
trawa wśród kamieni 
wiesz , ludzie , ludzie są dziećmi dużymi 
błękitne szerokie okna 
i jasne smugi od lamp 
i twoja postać , jasna postać 
taką cię znam 
taką cię znam