Сардостаин

Երեկոն սենյակիս պատերին
Ծուռումուռ ստվերներ է գցում,
Հեռացող քայլերի արձագանք կա
Դատարկ փողոցում:

Մեկ լսվում են նրանք, մեկ էլ ոչ.
Արդյոք ու՞ր են գնում:
Մենք բոլորս հյուրեր ենք անկոչ
Այս դատարկ աշխարհում:

Սենյակում, որտեղ ես եմ ապրում,
Կան ուրիշ տարօրինակ էակներ,
Բայց նրանք երբեք չեն խանգարում,
Երբեք չեն խանգարում ինձ ապրել:

Կա մկնիկ որ շաքար է սիրում և ունի ընտանիք,
Եվ կատու, որը սիրահարվում ու փախչում է տանից:
Կա մի սարդ, որ սիրում է կախվել փոշոտ առաստաղից,
Եվ մեկ-մեկ զրուցում է ինձ հետ տանջող հոդացավից:

Երեկոն սենյակիս պատերին
Ծուռումուռ ստվերներ է գցել,
Ես սարդիս հետ իմ առաստաղի
Որոշել եմ կախվել...
Որոշել եմ կախվել հենց էնպես,
Առանց լուրջ պատճառի:
Փաթաթվել հուշերիս թևերին
Ու ոռ