Bonden og Kråka

Bonden og kråka

Og mannen han gjekk seg i vedaskog,

heifara, i vedaskog.

Då sat det ei kråke i lunden og gol.

Heifara! Falturilturaltura!

 

Mannen han tenkte med sjølve seg:

heifara, med sjølve seg.

Å tru nu den kråka vil drepa meg?

Heifara! Falturilturaltura!

Og mannen han spente sin boge for kne,

heifara, sin boge for kne,

så skaut han den kråka så ho datt ned.

Heifara! Falturilturaltura!

Så spente han føre dei folane tolv,

heifara, dei folane tolv,

så køyrde han kråka på låvegolv.

Heifara! Falturilturaltura!

Og kjøtet han salta i tunner og fat,

heifara, tunner og fat,

og tunga han hadde til julemat.

Heifara! Falturilturaltura!

Av skinnet så gjorde det tolv par skor, 

heifara, tolv par skor,

det beste paret det gav han til mor.

Heifara! Falturilturaltura!

Av tarmane gjorde han tolv par reip,

heifara, tolv par reip,

og klørne han brukte til møka-greip.

Heifara! Falturilturaltura!

Av augo så gjorde han stoveglas,

heifara, stoveglas

og nakken han sette på kyrkja til stas.

Heifara! Falturilturaltura!

 

Og nebben han brukte til kyrkje-båt,

heifara, til kyrkje-båt,

som folk kunne sigla på frå og åt.

Heifara! Falturilturaltura!

 Og hjarte det satt´ han på fiskekrok,

heifara, fiskekrok,

Og ingen har sett slik ein fisk han drog.

Heifara! Falturilturaltura!

Og munnen brukte han te mala korn,

heifara, mala korn

og øyra han gjorde til tutar-horn.

Heifara! Falturilturaltura!

Og da det så ikkj var meir å ta:

heifara, meir å ta

så dro denna kar´n til Amerika.

Og den som kje kråka kan nytta så,

heifara, kan nytta så,

han er ikkje verd ei kråke å få,

Heifara! Falturilturaltura!

Heifara! Falturilturaltura!