Ходзяць, ходзяць мае ножкі

Ходзяць, ходзяць мае ножкі
А ўсёй па беламу й сняжку,

Сняжку,
Ой, баліць мая галоўка
А ўсёй па міламу й дружку,

Дружку.
Ні ва врэмя, друг, жаніўся,
Ай, ні пад нораў жонку й браў,

Браў,
Ні пад нораў, ні пад мыслі,
А я ж не буду з ёю й жыць,

Жыць,
Я ж не буду з ёю жыці,
Дай пайду іншаю й любіць,

Любіць,
Пайду іншаю любіці,
А на сваю й смерці прасіць.

Прасіць.
Ой ты, смерць, мая страшная,
Ні бяры ж мяне й, малайца,

Малайца,
Ні бяры ж мяне й, маладога,
А вазьмі ж маю й жану,

Жану,
Ой, вазьмі ж маю й жану жэ,
Асвабадзі мне й галаву,

Галаву.
Ні паспела жонка ўмерці,
А паклаў жонку й пад акном,

Пад акном,
Паклаў жонку й пад акенцам,
Дай накрыў белым палатном,

Палатном,
Накрыў белым палаценцам,
А сам на вуліцу й пашоў,

Пашоў,
Сам на вуліцу пашоў жа,
Да й карагод дзевак знайшоў,

Знайшоў:
Ой вы, дзевачкі-падружкі,
Прыміця ж мяне й, малайца,

Малайца,
Прыміця ж мяне й маладога –
Умерла ж мая й жана.

Жана.
Усе дзевачкі ўсміхнулісь,
А адна дзевачка й смутна,

Смутна,
Адна дзевачка смутная,
Да й з карагода вон пашла.

Пашла.
З карагода вон пашла жа,
А то ж яго жаны сястра.

Сястра.
Ой, гуляй, гуляй, гуляка,
Да й нагуляйся й, удалой,

Удалой,
Нагуляйсь, навесяліся,
А к чаму ж прыдзёш дамой?