Þat er stormr ok bláköld vatnssmíðin litar regna borg

Ver†ldin er í spennu ok regnsals ræsir. Ljós
fylgir [bad word] ok minning úr æsku minni fyllir mig af †rvæntingu. Niðrf†r styttir líf. Ísheimr
fjarðarins drepr alla von ok ek geng út ok lít eftir því fé sem er eftir. Vindrinn rífr af mér kinnarnar
ok eitt sinn heitt blóðs valr frostnar. Stormr ræðr ríkjum. Fjallgylðar þakin snjó lokast ok einangra
mannalíf ok hvals búðar húð felr ísheim sjónum. Ægir, þinn ísa akr virðist svo nálægt. Nj†rðr, þín
hjálp væri lífsbj†rg. En þat stormar. Þat dregr ok fleygir allri von burt. Banda vinr, hvar hræðast
fjall-Gauts fellir krafta þína nú? Hvar bakka †ldrnar fyrir birtingu afls þíns? Flóðs ásynja er nærri,
svo nærri! Mér er fleygt ok Ránar vegr tekr mig ok ek gefst upp fyrir honum. Ek anda byrmǫrk ok
lungnanna l†mun. Þat verðr svart ok ek berst ekki á móti leiptra [bad word] stilli. Nótt án morguns í
greipum þess kalda. Ís†ldr, háfs m†rk. D†kkblátt tómið slekkr eldinn, þrána um betra líf handa fólki
mínu. Milli Ægis dættr, í hrauð í himinn upp glóðum hafs sekkr heimrinn. Skemmdr! Brotinn!
Dauflega ek sé á sjóndeildarhringnum fugla. Ek sé svart, þat er kalt, kalt. Gyllt sýndist mér
ver†ldin, svartblá endar hún milli fyllar fjalla. Brimið tekr kaldan, dáinn líkama með sér til endalausra víðáttna Haddingja lands. Frá hlýjum faðml†gum vetrtalsins, niðr í þungleikann. Burt frá
heiminum með naglfara segls. Eitt líf sl†kknar í þenna Vindsval m†g.