Śnię o mroźnych latach zatraconych w czasie

Śnię o mroźnych latach zatraconych w czasie
Sen głęboką wizją w uśpionych tysiącleciach
Lustra pełne krawędzi - stopione jak szkło
Bez formy w harmonii, głębia w jasnym blasku

Niebo coraz bledsze, nabiera sinej barwy
gwiazdy wciąż świecą nad nami
Wiem, że wkrótce znów wzejdzie słońce
Czując to w dreszczach budzę się

Wicher rzeźbi rysy na twarzy
ciemne chmury są w nieświętym sercu
Jak długa zima tak walka o życie
Jak ciemny świat tak mniej światłości

Noc domem milczenia, ciemnia dotyka losu
Księżyc przetapia szkło, daje światłość nadziei
grzeszny pielgrzym szybuje w galaktyce
lustra nic nie widzą, wszystko stoi w miejscu

Królestwo poznania jest już nie dostępne
grzesznik mknie przez lata świetlne
I cierpią te serca, a słońce nie żyje
Cała światłość umiera, radość schodzi i zguby nabiera…

Rozchylam usta by czuć jej zimny smak
Jeden oddech, jedno słowo, jedna obietnica
I tak zapełnię przestrzeń wielką
Bo śmierć jest zawsze wybawieniem

Gwiazda życia na wysokiej skale
Na krańcach świata słońce już wschodzi
Odpływam w chwale łodzią do krainy
Gdzie bogowie znowu są jak bracia i siostry