Ете ҡыҙ

Илгә сығып киткәнемдә,
Бергә ҡалды ете ҡыҙ,
Мин ҡайтҡанды көтөргә тип,
Һүҙен бирҙе ете ҡыҙ.
 
Ай, ете ҡыҙ, ете ҡыҙ,
Ҡайтып килһәм, бере юҡ.
Намыҫ һаҡлап, күлгә батҡан,
Ғәйеп итер ере юҡ.
 
Томбойоҡло тәрән күл дә,
Эсмәлегем булған күл,
Ете ҡыҙҙы тартып алып,
Бәхетемде юйған күл.
 
Ҡарурмандың ҡара ташы —
Күп йәшәгән төйәгем.
Ете ҡыҙҙың үсен алмай
Гүргә инмәҫ һөйәгем.
 

Когда я уезжал,
Вместе остались семь девушек,
Моего возвращения ждать
Слово дали семь девушек.
 
Ай, семь девушек, семь девушек,
Вернулся я, ни одной из них нет.
Честь сохраняя, в озере утопились,
Упрекнуть основания нет.
 
С кувшинками глубокое озеро,
Озеро, откуда я пил,
Семь девушек отняв,
Счастье мое уничтожившее озеро.
 
В дремучем лесу черная скала —
Прибежище мое, где много жил.
Пока не отомщу за семь девушек,
В могилу не лягут кости мои.