Dä Klein dä muß ene Nüggel hann!

Irjedwo, ich weiß nit, op ner Läuv
    woht vör veezehn Dach e Kind jedäuf,
    un an jedem Finster an däm Huhs
    hing vör luuter Freud de Fahn eruhs.
    Hat dä kleine Fätz d'r janze Dach
    anders nix jedonn als wie jelaach,
    jov op eimol avv dä Rölleköll
    medden en d'r Naach ne Bröll.
    Dä Ahl springk schnell jetz uhs däm Bett
    un för sing Frau hä säht:

    Jo wat hät hä dann
    un wat well hä dann,
    dä Klein, dä muss ne Nüggel han.
    Dröm jev im, wat hä well,
    dann es hä widder stell!

    Wenn die Kinder schreie, es nit schlemm,
    komm, mer driehe jetz dä Klein eröm,
    jedenfalls hät hä sich wundjelaht,
    t'kann och sinn, dat hä sich naaß jemaht.
    Es et möchlich, dat hä Zängcher kritt?
    Ahle Stockfesch, nä su fröh noch nit.
    Un su jeiht dat Froge hin un her,
    schreie deiht hä wie ne Bär.
    Dä Vatter spillt däm Klein am Kenn
    un singk met fruhem Senn:

    Jo wat hät hä dann...

    Immer mie dä Klein Spektakel maht,
    jrad als wöht e Wützje ömjebraht.
    Un die Wiever durch däm Fätz sing Stemm
    ston em Punjel all em Flur eröm.
    Jösses nä, wat hät mer ahn dä Jäng,
    hück do es et met däm Schlof am Eng.
    Kutt, mer jonn zosamme jetz erop,
    dann kritt hä de Muhl jestopp.
    Nu do jingk em janze Huhs
    dä Klein vun Schuuß zo Schuuß:

    Jo wat hät hä dann...