Дождж

На вуснах пылам, што ачах, 
Асеў аблудны ліпкі страх 
Загнаўшы ў шал, уцершы соль, 
Сьвет да сябе зьмяніў пароль. 
І ўсе замкі, і ўсе ключы 
Іржою плакалі ўначы. 
і я празь лёс на бераг бег, 
ў агні нябёс шукаў цябе. 

Усе крыўды змые дождж. 
Позірк твой, нібыта нож, 
Ты стаіш, а, як душа, 
гіне лёду чарада. 

Жорсткі сьвет, як ты і я, 
І не па правілах гульня. 
Гульня бяз пэўнага пачатку. 
Гульня бяз пэўнага канца. 
І каб імгненьне мела сэнс, 
адну між зор бязьмежжа неба, 
Я так хацеў знайсьці цябе… 
Ды нас аскепкі аніяк ня склеіць! 

Перамогі змые дождж. 
Тут заўжды ўсё будзе так. 
Бераг зьнік. Агонь патух. 
Для цябе і для мяне! Для мяне...