Vid dagsins hnig

Glitrar enn í augum hinna 
ástkæra gull 
Þótt finnist þér þín veröld skolast burt 

Finnst hún vera nálægt 
en aldrei skynjar nærveru 
Hver skilur þegar aldrei er spurt? 

Kemst ekki lengra að sinni 
líður út er skyggja fer 
aðeins sér nú það sem ekki er 

Leggst undir feldinn við dagsins hnyg 
(Felst fyrir vofum og hylur sig) 
Situr í draumsins steingrýttu hlíð 
og starir móts tómsins látlausu smíð 
Nú sýnist sem svo 
að þeir hreyfi við veggjum 
Með heimana tvo 
sem kveða í kross og reyna að vekja þig 

Munt alltaf glitra í augum mínum 
ástkæra gull