Быў. Ёсць. Буду

Быў. Ёсць. Буду.

Таму, што заўжды, як пракляты,

Жыву бяздоннай трывогай,

Таму, што сэрца маё распята

За ўсе мільярды двухногіх.

 

За ўсіх, хто ўздымае цяжкія разоры,

Хто ў гарачым пекле металу,

За ўсіх, хто змагаецца з небам і морам,

За жывых, і за тых, што сканалі.

 

За ўсіх, хто крывёю піша

Ў нязгодзе

З рабства подлай дарогай,

Хто за Край Свой Родны, за ўсе Народы

Паўстане нават на Бога.

 

За ўсіх, хто курчыцца ў полымі вёсак,

Хто ратуе краіну ад краху,

За ўсіх, хто бясстрашна глядзіць у нябёсы

З барыкады,

З пушчы

І з плахі.

 

Хто са смерцю гаворыць з вока на вока,

З яе усмешкаю ветлай,

І ўсё ж узводзіць — нясцерпна далёкі —

Храм наш агульны і светлы.

А калі ён горда даззяе ў зеніце —

Непарушны — ўзнясецца ў неба,

Вы з распятага сэрца кроплю вазьміце.

Апошнюю.

Болей не трэба.

 

І няхай яна збоку, недзе на ганку,

Дагарае й дзяцей не страшыць

На граніце любові,

На граніце світанку,

На граніце велічы вашай.