Lusabac

Նորից բացվում է լուսաբացը,
Իմ առաջին ու վերջին սեր,
Երկինքը աչքերիդ պես թաց է,
Ճակատագրից, ճակատագրից,
ճակատագրից պոկված նվեր:

Վերջին անգամ ների՛ր ինձ, Տե՛ր,
Տե՛ս, կորցրել եմ քաջությունս
Իմ թշնամու անունն է սեր,
Բայց նա է հենց, բայց նա է հենց,
Բայց նա է հենց երջանկությունս:

Ես կորցրել եմ ճերմակ ձիս,
Իմ ոսկեթամբ ժառանգությունը,
Ինչպե՞ս ելնեմ այս անտառից,
Երբ կորցրել եմ, երբ կորցրել եմ,
Երբ կորցրել եմ ուղղությունս:

Այս ի՞նչ կախարդ ինձ կախարդեց,
Ո՞վ ինձ նետեց անտակ անդունդը,
Ինձ բաց ծովում մեկը խեղդեց,
Բայց պահպանեց, բայց ինձ փրկեց,
Բայց ինձ ժպտաց հաջողությունը:

Ես իջեցրել եմ իմ դրոշը
Հպարտություն կոչվող նավի,
Վիճակը իմ խիստ անօրոշ է`
Պարտության մեջ եմ, պարտության մեջ եմ,
Պարտության մեջ եմ կամովի:

Ահա իմ փայ երջանկությունը,
Որն ինձ, ավա՜ղ, շուտ կլքի,
Իսկ իմ խղճի հաշվետվությունը
Երգի ձևով, երգի նման,
Երգի թևով կփոխանցվի:

Մի կողմ թողեք անմիտ վեճերը,
Աննպատակ ու անտեղի,
Ես կորցրի մտքիս եջերը,
Եվ ճիշտ հասցեն, և ճիշտ հասցեն,
Եվ ճիշտ հասցեն իմ այստեղի:

Նորից բացվում է լուսաբացը,
Իմ քաղցր թույն, իմ սրտակեր,
Երկինքը աչքերդ պես թաց է,
Ճակատագրից, ճակատագրից,
Ճակատագրից պոկված նվեր…