Наша слова ў небясьпецы / Nasha slova u niebiaspecy (live)

Мой сябра, слухай уважліва, давай
З табой абмяркуем пытаньне вельмі важнае.
Хто ты ёсьць, хто я ёсьць, хто мы ёсьць,
Для чаго пішу тэкст для цябе гэты вось я.
Я той, хто б'е рыфмай беларускай у твар,
Я той, хто хутка стварае словам пажар.
Я забіваю ня стрэльбай і ня мускуламі,
Мяне часта пытаюць, чаму чытаю па-беларуску.
Шчыра кажучы, пытаньне вельмі дзіўнае,
Але адкажу адразу для разумных і наіўных.
Я беларус і мая мова - беларуская,
Вось так, чорным па белым, літарамі тлустымі.
Мой стыль - арыгінал, мая мова - ключ да сэрца,
Я той змагар, які да перамогі б'ецца!
Маю што сказаць плюс бачу прад сабою мэту,
Прыйшла пара прачнуцца: ёсьць на тое ўсе прыкметы.

R:
Беларусы! Я вас заклікаю, браце!
Не губляйце! Роднай мовы не губляйце!
Мы жывем, пакуль наша мова льецца,
Але зараз наша слова ў небясьпецы.
Мы абаронім тое, што нам дадзена Богам,
Нас вельмі шмат, хэй, не існуе парогаў,
Мы жывем, пакуль наша мова льецца,
Але зараз наша слова ў небясьпецы.

Мне Купала казаў, што бы з намі ня сталася,
Дзе бы мы ні былі, каб заўсёды ядналіся.
Беражыце тое, што матуляй дадзена, прадзедам,
каб сваё ніколі-ніколі не было прададзена.
Святыя радкі, ў грудзёх маіх магутны выбух,
Выйдзі на паветра, цяпер глыбокі ўдых-выдых.
Твая воля нам дазволіць адшукаць выйсьце,
Выйдзі зь цемры, сябра, на сьвятло хутчэй выйдзі.
Тут каштоўнасьць, для якой, на жаль, няма мейсца,
А шмат і ня трэба,куточак толькі сэрца.
Толькі адчуць, што даражэй за ўсё на сьвеце,
Каб валодалі беларушчынай дзеці.
Каб мы марылі-марылі, жылі, зьдзяйсьнялі мары,
Каб мы бачылі ўсьмешкі на кожным твары.
Трэба пачаць, а пачынаць трэба з сябе,
Не з іх, не з яго, не з яе, а з цябе.

Тое, што нас вылучае з натоўпу, топча
Вялікі статак траву на лузе топча.
Мы ня статак ніякі, мы маем гонар, брат,
Згубілі вельмі шмат, але цяпер ня трэба стратаў.
Мой аповед для тых, хто захаваў розум і моцы,
Я ведаю, на сьвеце ёсьць мноства моваў розных.
Але наша адна, гэта як маці для дзіцяці,
Казаў заўсёды і не спынюся вам казць я.
Толькі так мы захаваем сябе, людзі,
А згубім мову - і нашчадкі нас асудзяць.
Але я бачу вочы, палымяныя вочы,
Маладзёнаў, мы трымаемся поруч і наперад разам крочым.
Мы ня збочым са сьцежкі пераможнай,
Я веру, мы зможам, так, абавязкова зможам.
Вінсэнт наносіць чарговы ўдар у твар,
Падумайце, браце, аб зьдзясьненьні сваіх мараў.