«Келінді қайтару...»

Келінді қайтару...

Бір жолы Алдаберген шешен Жүзімдіктің өзенінен өтіп, Шуақбай жотасына өрлеп бара жатса, алдынан бала көтерген бір әйел шығады.
- Қай ауылдан келесің?
- Ақбұлақтан
- Онда кімнің әйелісің?
- Сайырбектің келінімін.
- Сайырбегің қайсы, әлгі Анарбай - орыс Қайырбек шал ма?
- Иә.
- Қайда барасың?
- Шаяндағы төркініме.
- Неге?
- Иесіз қалғырлар күн көрсететін емес, - деп ол күйеуінен, енесінен балағат сөз естіп, таяқ жей берген соң, төркініне қашып бара жатқанын айтады.
Алдаберген:
- Сәл сабыр ете тұр, - дейді. Жан-қалтасынан қағаз, калам алады да, бір ауыз өлең жазып әлгі әйелге береді:
- Ауылыңа қайт, ашуыңды бас, үйіңе барғанда мына кағазды Қайырбек атаңа бер.
- Бұл хатты кім жазды десе, не деймін?
- Алдаберген жазды деп айт.
- Е-е сіз Алдаберген би екенсіз ғой.
- Иә, мен, - дейді де ол жоғарғы таздар ауылына бет алып кете береді. 
Балалы әйел ауылына қайтып барады. Әлгі қағазды атасына береді. Атасы қағазды окып қараса: 
Қойдан козы туады шөп жейтүғын, 
Иттен күшік туады боқ жейтүғын. 
Осындай бейсауат сөз сөйлегенге, 
Ауылыңнан шықпады ма қой дейтүғын,- деп жазыпты. 

Қызарып кеткен Қайырбек келініне:
- Әй, балам-ай, бекер істеген екенсің, бидің мына сөзі сүйекке таңба салатын болды ғой. Оған бәрін айтып нең бар еді? Ол иттерді осында өзіміз-ақ жөнге салатын едік қой, енді қайттік! - деп санын бір соғып отыра кетіпті.