Ты на небе

Сонца, залітае крывёю нашае спакусы,
Стронцый ад нашых душ, ад нашых рук да самых вуснаў.
Моцна тут сэрца б’ецца, там яно ўжо стаіць,
Можна ўсё ўспомніць, можна ўсё забыць.
Заўтра настане сьвет, а сёньня цябе няма,
Абірала гэты шлях ты далёка не сама.
Думкі, яны былі, а тут зьявіліся крыжы,
Шмат ты не думай, на пытаньне адкажы.
Колькі намаганьняў марных трэба мне прайсьці,
Колькі мне шукаць і нічога не знайсьці?
Зграя пакідае сьлед, а застаемся мы,
Травень, сьцежка і Разанава тамы.
Промні ўжо зьнікаюць, наступае новы дзень,
Сон ад самоты забівае кволы цень.
Забіваюць людзі, забываюць, элексір трымай,
У маім ты сэрцы, памятай, не забывай.

Мастак дапісвае сваю апошнюю карціну,
Палітра скончана. Чырвоны, белы, шэры, сіні.
І Сіднэй там застаўся, там, дзе зьзялі нашы мары,
А траса Берасьце-Менск цябе забрала.
Ці помніш, любая, наша першае спатканьне?
Мой смокінг, архідэя, ты з васількоў саткана.
падары мне свой позірк, усьмешку, мне ня сьмешна,
І крочым мы з табой па парку ізноў нясьпешна.
Ляцім над зямлёю мы, як Шагал і Бэла,
Пад намі гарады, пачуцьці, дахі, людзі, стэлы,
І толькі вецер у твар, і толькі вер мне а я,
Знайду цябе ў таямніцах цёмных, восень мая.
І ты сыходзіш, не разьвітаўшыся са мною,
І я на скрыжаваньні, і сумна мне да болю,
Мне б дакрануцца да цябе, цябе ўбачыць мне бы,
Я не магу, я на зямлі, а ты на небе.

R:
Мастак дапісвае сваю апошнюю карціну
Апошні шлях, апошні сэнс, ужо ня маю сілаў.
Мне б дакрануцца да цябе, цябе ўбачыць мне бы,
Я не магу, я на зямлі, а ты на небе.
Мастак дапісвае сваю апошнюю карціну
Апошні сэнс, апошні шлях, ужо ня маю сілаў.
Мне б дакрануцца да цябе, цябе ўбачыць мне бы,
Я не магу, я на зямлі, а ты на небе.