La arboj silentas konfide (эсперанто текст Е.Зайдман)

La arboj silentas konfide
En nigro-vestita arbar'.
Ĉe l' fajro varmiga jen stare, jen side
Kunvenis en rond' amikar'.

Sesio, praktiko, laboro,
Kaj pensoj pri ĉiutagec'
Forflugis momente el ĉies memoro,
Kaj restis nur nia junec'.

Somero – jam antaŭ forir'.
Tendaro proksimas al fin'.
Forpasis tagoj en fabelo.
Kutima vivo kaptas nin.

Rapidas senzorge la jaroj,
Alvenos post ĝojo angor'.
Sed tiuj ĉi bildoj, pasintaj kaj karaj
Abundas en mia memor'.

La voĉojn silent' pereigas,
Forlasas la montojn somer'.
Sed vivas la sent' kiu iam kunigas
Amikojn dum fajra vesper'.

Somero – jam antaŭ forir'.
Tendaro proksimas al fin'.
Forpasis tagoj en fabelo.
Kutima vivo kaptas nin.

Post horo senbride fluganta
Vin prenos ĉefurba ekspres'.
L' memoro prizorgos momentoj apartajn,
Aliajn atendas forges'.

Sur polva sennoma panelo
Mi tenas vin mano en man'.
Nur horo – por lasta vagado sencela,
Rideto, senvorta rigard'.

Somero – jam antaŭ forir'.
Tendaro proksimas al fin'.
Forpasis tagoj en fabelo.
Kutima vivo kaptas nin.