10. Над Брацкай Магiлай (Интерлюдия)

Есць пад Стараю Русаю, 
                                      руская вёска Лажыны.
Там, нібы ў Беларусі,
                                     і вербы растуць і рабіны.
Там жаўцеюць
Прыгожыя
Краскі
За вёскай у лузе.
Там ржавеюць 
Варожыя
Каскі,
Нібы ў Беларусі.
Там магіла есць брацкая у лузе
                                                за вёскай Лажыны.
Там хлапцы беларускія 
                                чэсна галовы злажылі.
Мы без слез іх хаваем,
Памятаем
Пра свой абавязак.
Нашы слёхы саромяца 
                         мужных вінтовак і касак.
Мы не плачым, хоць знаем,
                          не проста салдацкія косці
Засыпаем мы жвірам халодным,
                                     а большае штосьці...
Засыпает мы твары
              з вачамі і вуснамі тымі,
на якіх пацалункі
               дзяцей і жанок не астылі.
Жвірам сыплем на рукі,
               якія дзяцех тых насілі.
Жвірам сыплем на ногі,
                    Якія паўсвету схадзілі.
Ногі просяцца ўстаць,
               яны стомы у дарозе не чулі.
Ды ўвагналі у магілу
Іх сілу
Варожыя кулі.
Рукі хочуць яшчэ
                   да грудзей прытуліць сваіх сірат.
Ды з варожае ласкі паганай
                     дол цесны ім вырат.
Хоць прымае іх гэта зямля,
                як сыноў сваіх, шчыра,
Алеі просяць іх вочы,
             хоць жменьку палескага жвіру.
Толькі дзе яго ўзыць? 
Як Беларусь пакідалі
у дарогу з сабою
Мяшочкаў з зямлею
Не бралі.
Што ім жменька зямлі той? 
Ты ўся ім патрэбна, радзіма,
А ў дарожным мяшэчку 
              цябя ўсю ўмясціць немагчыма.
Паспрабуй у дарогу забраць 
                       тыя пожні, палі і крыніцы,
Тыя пушчы, што могуць
                хіба толькі у сэрцы умясціцца.
Баеларусь мая родная,
                    як жа я рвуся яшчэ раз
Пешшу ўсю цябе змераць 
              увесь і чабор твой і верас.
Сэрца просіць шляхоў,
Што цяжкім маім ботам под сілу. 
Наглытацца [bad word] туманоў,
твайго ветрю і пылу.
Наглытацца [bad word] за сябе і за тых,
Што не ўтануць з нябыту.
Вочы просяць нябосаў тваіх
Ім твайго не хапае блакіту.
Мы сяброў засыпаем зямлёй - 
Лененградцы, татары, узбекі,
Мы клянёмся варожаю кроўю 
напаіць беларускія рэкі.
Мы салют оддаём,
             Памятаючы свой абавязак
І не плачам, бо слёзы                          
               суровых саромяцца касак.