Ո'վ սիրուն, սիրո'ւն [ ov sirun, sirun]

ՈՎ ՍԻՐՈՒՆ, ՍԻՐՈՒՆ
ժողովրդական, խոսք` Լ. Միրիջանյանի

Ո'վ սիրուն, սիրո'ւն, երբ որ ես կրկին,
Հանդիպում եմ քեզ իմ ճանապարհին,
Նորից այրում են հուշերս անմար,
Նորից կորչում են և' քուն, և' դադար:

Ո'վ սիրուն, սիրո'ւն, ինչո՞ւ մոտեցար,
Սրտիս գաղտնիքը ինչո՞ւ իմացար.
Մի անմեղ սիրով ես քեզ սիրեցի,
Բայց դու, անիրա'վ, ինչո՞ւ լքեցիր:

Ա՜խ, եթե տեսնեմ օրերից մի օր.
Դու ման ես գալիս տխուր ու մոլոր,
Ընկեր կդառնամ ես քո վշտերին,
Մենակ չեմ թողնի իմ կարոտ յարին:

Ах, краса моя, 
Зачем подошла? 
Сердце у меня 
Зачем отняла? 
Тебе равной нет, 
Как ты хороша! 
Устремилась вслед 
За тобой душа… 

Жизни тяжко бремя, 
Быстро гаснет страсть, 
Но теряет время 
Над любовью власть! 
И пока дышу я 
И бежит в жилах кровь, 
Лишь тобой живу я: 
Ты – моя любовь…