Uciekaj moje serce

Gdzieś w hotelowym korytarzu krótka chwila, 

Splecione ręce, gdzieś na plaży oczu błysk, 

Wysłany w biegu krótki list, 

Stokrotka śniegu, dobra myśl - 

To wciąż za mało, moje serce, żeby żyć. 

Uciekaj, skoro świt, bo potem będzie wstyd 

I nie wybaczy nikt chłodu ust Twych. 

Deszczowe wtorki, które przyjdą po niedzielach, 

Kropelka żalu, której winien jesteś ty; 

Nieprawda, że tak miało być, 

Że warto w byle pustkę iść - 

To wciąż za mało, moje serce, żeby żyć. 

Uciekaj, skoro świt, bo potem będzie wstyd 

I nie wybaczy nikt chłodu ust, braku słów. 

Uciekaj, skoro świt, bo potem będzie wstyd 

I nie wybaczy nikt chłodu ust Twych. 

Odloty nagłe i wstydliwe, nie zabawne, 

Nic nie wiedzący, a zdradzony pies czy miś. 

Załośnie chuda kwiatów kiść, 

I nowa złuda, nowa nić - 

To wciąż za mało, moje serce, żeby żyć. 

Uciekaj, skoro świt, bo potem będzie wstyd 

I nie wybaczy nikt chłodu ust, braku słów. 

Uciekaj, skoro świt, bo potem będzie wstyd 

I nie wybaczy nikt chłodu ust Twych.