Látum Okkur Sjá

Þori ekki að snerta 
þori ekki að fá 
móðan á glerinu hún fær mig til að sjá 
fegurð þess er skilur þann sem geymir hræddan man 
mér fannst ég eitt sinn þekkja hann 

Eilífðin hún skilur ein 
litrof tilfinninga, mildar mein 

Seinna meir munt þú vita hvar ég er 
aldrei aftur ég sést nema fari á betri veg 
snert'ei lengur það, sem að ekki er 
værum rómi ég sýng til þín 
taktu í taumana 

Sönn er sú saga 
en braust þó aldrei úr skel 
mikið er það undarlegt að líða sjaldan vel 
túngumál tímans er víst óútskyranlegt 
ég honum framtíð mína nú sel 

Heimurinn hann skilur einn 
að myrkursins vegur er beinn 

Seinna meir muntu vita hver ég er 
aldrei aftur ég sést nema af-villilst ég 
snert'ei lengur það sem ég ekki sé 
værum rómi nú sýng til þín 
gríftu í taumana