Do prostego człowieka

Gdy do murów klajstrem świeżym 
przylepiać zaczną obwieszczenia, 
gdy "do ludności", "do żołnierzy" 
na alarm czarny druk uderzy 
byle drab, i byle szczeniak 
w odwieczne kłamstwo ich uwierzy, 
że trzeba iść i z armat walić, 
mordować, grabić, truć i palić; 
gdy zaczną na tysięczną modłę 
ojczyznę szarpać deklinacją 
i łudzić kolorowym godłem, 
i judzić "historyczną racją" 
o piędzi, chwale i rubieży, 
o ojcach, dziadach i sztandarach, 
o bohaterach i ofiarach; 
gdy wyjdzie biskup, pastor, rabin 
pobłogosławić twój karabin, 
bo mu sam Pan Bóg szepnął z nieba, 
że za ojczyznę - bić się trzeba; 
kiedy rozścierwi się, rozchami 
wrzask liter z pierwszych stron dzienników, 
a stado dzikich bab - kwiatami 
obrzucać zacznie "żołnierzyków". - 
- O, przyjacielu nieuczony, 
mój bliźni z tej czy innej ziemi! 
wiedz, że na trwogę biją w dzwony 
króle z panami brzuchatemi; 
wiedz, że to bujda, granda zwykła, 
gdy ci wołają: "Broń na ramię!", 
że im gdzieś nafta z ziemi sikła 
i obrodziła dolarami; 
że coś im w bankach nie sztymuje, 
że gdzieś zwęszyli kasy pełne 
lub upatrzyły tłuste szuje 
cło jakieś grubsze na bawełnę. 
Rżnij karabinem w bruk ulicy! 
Twoja jest krew, a ich jest nafta! 
I od stolicy do stolicy 
Zawołaj, broniąc swej krwawicy: 
"Bujać - to my, panowie szlachta!"