Желсiз тунде жарык ай (Абай Кунанбаев)

Желсіз түнде жарық ай,
Сәулесі суда дірілдеп.
Ауылдың, жаны — терең сай,  
Тасыған өзен күрілдеп.
Қалың ағаш жапырағы  
Сыбырласып өзді-өзі.  
Көрінбей жердің топырағы,
Құлпырған жасыл жер жүзі.
Тау жаңғырығып, ән қосып
Үрген ит пен айтаққа.
Келмеп пе едің жол тосып
Жолығуға аулаққа?
Таймаңдамай тамылжып,
Бір суынып, бір ысып,  
Дем ала алмай дамыл қып,  
Елең қағып, бос шошып.
Сөз айта алмай бөгелiп
Дүрсіл қағып жүрегі,
Тұрмап па еді сүйеніп,
Тамаққа кіріп иегі.

************************************

Тихой ночью при луне 
Луч в воде дрожит слегка, 
За аулом в тишине 
По камням гремит река.
Листья дремлющих лесов 
Меж собою говорят. 
Темной зелени покров 
Землю всю одел до пят.
Горы ловят дальний гул, 
Крик пастуший — в тишине... 
На свиданье за аул 
Приходила ты ко мне.
И отважна и кротка, 
Ты прекрасна, как дитя, 
Прибежав издалека, 
Дух с трудом переводя.
Места не было словам. 
Помню сердца частый стук 
В миг, когда к моим губам 
Молча ты прильнула вдруг.