Смутку цень ахутваў паветра

Смутку цень ахутваў паветра,
Цёмныя хмары зацягвалi Сонца.
Слёзы лiлiся навокал
Ды кацiлiся ў пустоту...

Iшлi хлопцы ў поле,
Пабраўшы мячы.
Пярун заклiкаў у бой,
Кава збiраў Дружыну.

Сабраўшыся войскам вялiкiм,
Заступiлi Зямлю-Мацi Сыны.
Валадар-Князь, падняўшы сцяг помсты,
Накiраваў вояў наперад.

Нянавiсць на суровых тварах,
Яскравае полымя ў грозных вачах,
У руках бацькоўская зброя,
Пераможа мацнейшы...

Сядзелi ганарлiва ваяры на конях 
I ехалi ў далёкiя землi –
Ў чужыя краі, няродныя.
Кроў ворага – ахвяра Богу.

Вёў Князь войска ўдалеч
I ўдзень, i ўноч, нестамляючыся,
Сцяг Рода трымаючы трывала, 
У моцных сваiх руках.

Зязюля плакала ў зялёным бары –
Iх чакала Перамога і Смерць...