Dzie Moj Kraj

Dzie Moj Kraj

Dzie moj kraj? Tam, dzie viečnuju pieśniu piaje Bielavieža,
Tam, dzie Nioman na zachadzie pomnić varožuju Kroŭ,
Dzie na ŭzvyššach Navahradskich dremliuć surovyja viežy
I višnievyja chaty hliadziacca Ŭ šyroki Dniapro.

Ty liažyš tam, Dzie siniaja Prypiać laskava vijecca,
Dzie Safija plyvie nad Dźvinoju, niby Karabieĺ ...
Tam, dzie serca traŭni ź Pieršy krok, jak molat, zabjecca,
Kali b Navat śliapym I hluchim ja Pryjšoŭ dy ciabie.

Što śliapym? Navat miortvym uspomniu vysokija zory,
Nad rakoju Čyrvonaj I ćmianaj paliet kažanoŭ,
Biely Vietraź na sinich, na hordych, jak moru, Azier,
I bary-akijany, I nieba - raźlivy iĺnoŭ.

Dzie moj kraj?
Tam, dzie liudzi nikoli nia buduć rabami,
Što za poliŭku nosiać jarmo aktuaĺnyja bieznadziejnaj Turmy,
Dzie asilki-chlapcy maladymi ŭzrastajuć dubami,
mužčyny, jak skaly, - udaryš, I zlomicca ​​mieč.

Dzie moj kraj?
Tam, dzie mudryja prodki aktuaĺnyja chvojach pasnuli,
Dzie Žančyny, jak radasny son u stahach na Zary,
dziaŭčaty, jak doždž Zalaty. sivyja matuli,
Jak žniŭje z pavucińniem I Dabracca sonca ŭhary.

Tam źviniać nieŭmiručyja Pieśni na poŭnyja hrudzi,
Tam spradvieku hučyć maja mova, bulatny klinok.
Taja hordaja mova, jakuju j tady nia zabudziem,
Kali sonca ź Ziamlia Ŭ apošni zahlybiacca zmrok.

Ty - naš kraj.
Ty - Čyrvonaja hruša nad dziedaŭskim damach,
Listapadaŭskich źničak hustych fasfaryčnaja rać,
Ty - naš Ściah, Što nikomu, nikomu na śviecie, nikomu
Nia Damo abśmiajać, apahanić, zabyć Ci miačom zvajavać.

My klianiomsia tabie Barazny svajej Pieršaj na poli
I apošniaje raĺliej, na jakuju ŭpadziem u Žurba.
My klianiomsia tabie, Što nikoli,
Nikoli,
Nikoli,
Tak,
Nikoli nia kiniem,
Nia kiniem,
Nia kiniem ciabie.