Parapet

Psy wyją

Na parapecie siedzę

Ulice zwieszone niezdarnie z tym chodnikiem kostrobatym w dole

Śnieg z lewej

Bo tutaj był zawsze

Na skraju dzielnicy od pola

Od wschodu wieje

Psy wyją

Do moich myśli

O tym spacerze w lesie, który się odbyć nie zdążył

Bo jesień...

A teraz zima

I wyją do moich bliskich

Których ubywa i giną

I nikną po miastach

Tak samo odległych jak moje

A raczej już wcale ich nie ma

A jeśli to nie wiem

Telefon zmieniłem...

Nie dzwonię

Siedzę i macham nogami

Z szóstego to sztuka cyrkowa i chwiejna

Framuga wstrzymuje mi ręce

A ręce wstrzymują mnie jednak

Inaczej już dawno bym przepadł

I przepadłbym w śnieg ów bym przepadł

Nad pola sunąwszy pod prąd ów

Pod śnieg ów niesiony

To wiatrem, to wyciem

Jak dobrze mi byłoby opaść

Z daleka od domu od okna

Na drzewa...

Na drogę...

Na lipiec...

Na środek świeżego miesiąca gdzie

Troski nie gryzą nie gniotą

A wokół nikogo i upał

Co włosy przemieniłby w złoto

Zapomnieć że zima i zgrzyty

Że wycie przenika przez ściany

I poczuć na sobie tę ciszę

I ową się ciszą dokarmić

I poczuć na sobie tę ciszę

I ową się ciszą dokarmić...